Gisteren min of meer bij toeval een Chinese tempel bezocht, vlak voor sluitingstijd bij volle maan. Ik was aangenaam verrast wat een gebouw of plek met de geestesgesteldheid kan doen, het leek de zintuigen tot rust te manen en de gedachtes werden beschouwend. Op momenten van weerspiegeling lijkt de wereld heel even stil te staan en de gekte van het "normale" leven is nog duidelijker te zien en tegelijkertijd is er compassie en begrip.
Het ontbreekt mensen aan ruimte, niet alleen in de fysieke wereld maar ook in de gedachtes, mensen lijken geheel aan de oppervlakte van hun wezen te leven , daar waar de wind het hardst blaast, daar waar de stroming het hevigst stroomt. Verlangen en angst weerhouden mensen om eens echt de balans op te maken van hetgeen er aan de gang is. En gek genoeg lijken de meeste mensen ook helemaal niet geinteresseerd om dat te weten. Mensen zijn als luidruchtige slapers die bovendien de illusie in elkaar versterken.
Tijdens de zittende meditatie en de "holding the wheel posture" oefening heb ik vaak het meeste inzicht en realiseer ik me dat ik aan het rennen ben en dat de druk aan me plakt als sticky tape. Door de boeken van Falun Dafa te lezen kan ik dingen in het juiste perspectief plaatsen en worden moeilijkheden mogelijkheden. En alhoewel er niets in mij omgeving doet denken aan het oude China, ben ik weer helemaal waar ik wezen wil.
No comments:
Post a Comment